Bazgroły, 14.12.2017

2017-12-14 15:39

I teraz, kiedy kończę już zapisywanie (dla iluzji fabularnej lepiej brzmiałoby: przepisywanie) tych gryzmołów, znowu znalazłem się w tym samym mieszkaniu, oznaczonym liczbą 33; z poczuciem tego samego bycia na wygnaniu, choć i tym razem robię użytek z moich doświadczeń Prospera, autora sztuki, reżysera, „demiurga”. Siedzę przy tym samym biurku, przed ekranem tego samego laptopa, a rano stanę przed aktorami-duchami, którzy – jak i ja – są surowcem, z którego sny się wyrabia; i właśnie ja, uzurpator wyrabiacza snów, będę wyrabiał z nich (i z nimi) sen, który wcześniej zanotowałem, ale nie prześniłem do nieznanego końca – i teraz chcę z nimi to prześnić na jawie, na scenie.
Sztuka ma nad tytułem moje imię i nazwisko, ale już jutro i to imię i to nazwisko – rozpłyną się w imionach i nazwiskach duchów, cieleśnie widzialnych i niewidzialnych zarazem – w tym, co jest ich tajemnicą, tajemniczą istnością cudu bycia jedynym takim człowiekiem.
Moje ludzkie, człowiecze łakomstwo pożądliwie uniża się przed nimi, żeby nie zasłonić ich cudowności.

© Bogusław Kierc

Dodaj link do:
Tweet

drukuj

« powrót