DYŻURKA, 0062

2020-03-17 13:19

Wracam do domu przez kładkę kolejową. Rozebrali jeden tor. Jeden został.
Przy zapisywaniu myśli. Jeśli jest w nich jakaś siła, to ta przed zapisem. Po chwili jest już po wszystkim. Chciałbym natrafić na niepoznaną ludzką rodzinę. W poronionej, silnej tęsknocie. To by dopiero mogło zadziałać.
Przesypiam cały dzień. Materac od stołu dzielą dwa kroki. Nie dziwi. Niechęć do zapisywania, utrwalania. To daje siłę, inny wymiar, ocenę bycia. Zapis, utrwalanie ograniczają dotkliwie pełnię życia.
Wzywam wielkie pasy transmisyjne. W nich pojawiają się wciąż nowe twarze, więc odpowiedzialność za opowieść o nas.
Dwa dni i znów przerwa. Myśli uporczywe o wypełnieniu działaniem całej dekady życia.
Wracam z objazdu, obchodu miasta. Na ulicach zgubione wiaderka z zamarzniętą zupą, zgubione przez dobrze odkażonych, w parkach i na cmentarzach słychać dzięcioły, pod klonami posypały się na głowę łuski pękających pączków w słońcu.
Gdyby poprzystawiać nam coraz czulsze instrumenty nie byłoby już życia bez lęku. Nie byłoby to słońce, powietrze, ruch obłoków i liści, ciało pod dotykiem.

© Grzegorz Strumyk

Dodaj link do:
Tweet

drukuj

« powrót